गोष्टी पुरून उरणाऱ्या (भाग - ७)
₹50.00 × 1 Subtotal : ₹50.00
केशव फडणीस
आपल्या मित्र-मैत्रिणीत, पिकनिकला, प्रवासात तसेच वाढदिवस, सण-उत्सव या निमित्ताने एकत्र जमल्यावर तुम्ही छान-छान विनोद खास शैलीत सांगितले तर आनंदी वातावरणात हर्षोत्सवाची भर पडेल. म्हणूनच निखळ आनंद देणारे हे खुसखुशीत विनोदी चुटके खास तुमच्यासाठी!
वसुमती धुरू
मुलांनो, या गोष्टीत तुम्हाला भेटतील काही आगळे-वेगळे मित्र-मैत्रिणी ० ओसाडगावात राहून गावजेवण घालणारी हौशी सोनाबाई ० चोराला बेधडकपणे पकडणारी वीरबाला ० देशाचे महत्त्वाचे कागदपत्र शिताफीने हस्तगत करणारा खादाड मुन्ना ० गुपिताच्या आशंकेने व्याकूळ झालेली छोटी मिनी ० यमाच्या रेड्याचा रोष ओढवून घेणारे दिग्या, पम्या, रम्या ० सदा आनंदी जोडपं- लकीभट आणि गुणाबाई ० ‘ज्युपिटर’च्या खोडया आणि निनाद ० परमेश्‍वराकडे विचित्र वरदान मागून सर्वांचं भलं साधणारे फादर उलीनो ० प्रसिद्ध लेखिकेला घरी जेवायला बोलावणार्‍या अनू आणि सरू ० सारखे प्रश्न विचारणारा निरागस छोटू या गोष्टी वाचा, इतरांना सांगा. पाहा या सर्वांच्या सहवासात तुमचा वेळ मजेत जाईल. या मित्रांचे तुमच्याशी काही साम्य आहे का तेही पाहा.
पुरुषोत्तम धाक्रस
या आहेत लहान मुलांना ‘पुरून उरणाऱ्या’ ताज्या गोष्टी. हातात पडल्या तर मोठी माणसं सुद्धा वाचल्या शिवाय सोडणार नाहीत अशा! यातली कुठलीही गोष्ट तोंडाचा चंबू करून वाचायची गरज नाही. प्रत्येक गोष्टीच्या वाटेत थट्टा विनोद, गमती-जमती यांची कारंजी आहेत. शिवाय मोजक्या जागी सुप्रसिद्ध चित्रकार पुंडलिक वझे यांनी काढून दिलेली खुमासदार प्रसंग चित्र ही आहेत. त्यामुळे प्रत्येक गोष्टीची रंगत वाढली आहे.
अशा या गोष्टी वाचून झाल्या तरी मनातून जात नाहीत, मनात दडून राहतात-आणि वाटेल तेव्हा पुन्हा बाहेर येतात पुन्हा वाचून पहाव्यात वाटतात. म्हणून तर त्या पुरून उरणार या गोष्टी, नाही का?
पुरुषोत्तम धाक्रस
या आहेत लहान मुलांना ‘पुरून उरणाऱ्या’ ताज्या गोष्टी. हातात पडल्या तर मोठी माणसं सुद्धा वाचल्या शिवाय सोडणार नाहीत अशा! यातली कुठलीही गोष्ट तोंडाचा चंबू करून वाचायची गरज नाही. प्रत्येक गोष्टीच्या वाटेत थट्टा विनोद, गमती-जमती यांची कारंजी आहेत. शिवाय मोजक्या जागी सुप्रसिद्ध चित्रकार पुंडलिक वझे यांनी काढून दिलेली खुमासदार प्रसंग चित्र ही आहेत. त्यामुळे प्रत्येक गोष्टीची रंगत वाढली आहे.
अशा या गोष्टी वाचून झाल्या तरी मनातून जात नाहीत, मनात दडून राहतात-आणि वाटेल तेव्हा पुन्हा बाहेर येतात पुन्हा वाचून पहाव्यात वाटतात. म्हणून तर त्या पुरून उरणार या गोष्टी, नाही का?
[taxonomy_list name=”product_author” include=”773″]
या आहेत लहान मुलांना ‘पुरून उरणाऱ्या’ ताज्या गोष्टी. हातात पडल्या तर मोठी माणसं सुद्धा वाचल्या शिवाय सोडणार नाहीत अशा! यातली कुठलीही गोष्ट तोंडाचा चंबू करून वाचायची गरज नाही. प्रत्येक गोष्टीच्या वाटेत थट्टा विनोद, गमती-जमती यांची कारंजी आहेत. शिवाय मोजक्या जागी सुप्रसिद्ध चित्रकार पुंडलिक वझे यांनी काढून दिलेली खुमासदार प्रसंग चित्र ही आहेत. त्यामुळे प्रत्येक गोष्टीची रंगत वाढली आहे.
अशा या गोष्टी वाचून झाल्या तरी मनातून जात नाहीत, मनात दडून राहतात-आणि वाटेल तेव्हा पुन्हा बाहेर येतात पुन्हा वाचून पहाव्यात वाटतात. म्हणून तर त्या पुरून उरणार या गोष्टी, नाही का?
पुरुषोत्तम धाक्रस
या आहेत लहान मुलांना ‘पुरून उरणाऱ्या’ ताज्या गोष्टी. हातात पडल्या तर मोठी माणसं सुद्धा वाचल्या शिवाय सोडणार नाहीत अशा! यातली कुठलीही गोष्ट तोंडाचा चंबू करून वाचायची गरज नाही. प्रत्येक गोष्टीच्या वाटेत थट्टा विनोद, गमती-जमती यांची कारंजी आहेत. शिवाय मोजक्या जागी सुप्रसिद्ध चित्रकार पुंडलिक वझे यांनी काढून दिलेली खुमासदार प्रसंग चित्र ही आहेत. त्यामुळे प्रत्येक गोष्टीची रंगत वाढली आहे.
अशा या गोष्टी वाचून झाल्या तरी मनातून जात नाहीत, मनात दडून राहतात-आणि वाटेल तेव्हा पुन्हा बाहेर येतात पुन्हा वाचून पहाव्यात वाटतात. म्हणून तर त्या पुरून उरणार या गोष्टी, नाही का?
निर्मला मोने
शेरू तसं सांगायला वाघाचं पिल्लू पण खरं तर आम्हा भावंडांपैकीच एक वाटायचा तो आम्हाला. जरा जास्तच लाडका, लाडावलेला. खायला, खेळायला, फिरायला, मस्ती करायला तो आमच्याबरोबर असायचाच; पण गप्पा मारताना, गोष्ट सांगता-ऐकतानाही तो असणं आवश्यक असायचं. निदान त्याला तसं वाटायचं. बोलताना मधे मधे त्याचं नाव घेतलं नाही तर त्याला वाईट वाटायचं. ते त्याच्या चेहर्‍यावर दिसायचंच. आवडीच्या खेळात त्याचा चेहरा अगदी हसरा व्हायचा, इतका की मिशा वर जायच्या आणि दु:खाची गोष्ट ऐकताना शेरूचे सुस्कारे सगळ्यात मोठयाने ऐकू यायचे. त्याला आमच्या आधीच खाऊ द्यावा लागायचा आणि वर मोठयानीही आपल्या वाटणीतून त्याला आणखी द्यावं असं जणू सांगत तो समोरच बसे. आम्हाला खेळायलाही ओढून नेई. आणि तरी…
पुरषोत्तम धाक्रस
या आहेत लहान मुलांना ‘पुरून उरणाऱ्या’ ताज्या गोष्टी. हातात पडल्या तर मोठी माणसं सुद्धा वाचल्या शिवाय सोडणार नाहीत अशा! यातली कुठलीही गोष्ट तोंडाचा चंबू करून वाचायची गरज नाही. प्रत्येक गोष्टीच्या वाटेत थट्टा विनोद, गमती-जमती यांची कारंजी आहेत. शिवाय मोजक्या जागी सुप्रसिद्ध चित्रकार पुंडलिक वझे यांनी काढून दिलेली खुमासदार प्रसंग चित्र ही आहेत. त्यामुळे प्रत्येक गोष्टीची रंगत वाढली आहे.
अशा या गोष्टी वाचून झाल्या तरी मनातून जात नाहीत, मनात दडून राहतात-आणि वाटेल तेव्हा पुन्हा बाहेर येतात पुन्हा वाचून पहाव्यात वाटतात. म्हणून तर त्या पुरून उरणार या गोष्टी, नाही का?
पुरषोत्तम धाक्रस
या आहेत लहान मुलांना ‘पुरून उरणाऱ्या’ ताज्या गोष्टी. हातात पडल्या तर मोठी माणसं सुद्धा वाचल्या शिवाय सोडणार नाहीत अशा! यातली कुठलीही गोष्ट तोंडाचा चंबू करून वाचायची गरज नाही. प्रत्येक गोष्टीच्या वाटेत थट्टा विनोद, गमती-जमती यांची कारंजी आहेत. शिवाय मोजक्या जागी सुप्रसिद्ध चित्रकार पुंडलिक वझे यांनी काढून दिलेली खुमासदार प्रसंग चित्र ही आहेत. त्यामुळे प्रत्येक गोष्टीची रंगत वाढली आहे.
अशा या गोष्टी वाचून झाल्या तरी मनातून जात नाहीत, मनात दडून राहतात-आणि वाटेल तेव्हा पुन्हा बाहेर येतात पुन्हा वाचून पहाव्यात वाटतात. म्हणून तर त्या पुरून उरणार या गोष्टी, नाही का?
पुरषोत्तम धाक्रस
या आहेत लहान मुलांना ‘पुरून उरणाऱ्या’ ताज्या गोष्टी. हातात पडल्या तर मोठी माणसं सुद्धा वाचल्या शिवाय सोडणार नाहीत अशा! यातली कुठलीही गोष्ट तोंडाचा चंबू करून वाचायची गरज नाही. प्रत्येक गोष्टीच्या वाटेत थट्टा विनोद, गमती-जमती यांची कारंजी आहेत. शिवाय मोजक्या जागी सुप्रसिद्ध चित्रकार पुंडलिक वझे यांनी काढून दिलेली खुमासदार प्रसंग चित्र ही आहेत. त्यामुळे प्रत्येक गोष्टीची रंगत वाढली आहे.
अशा या गोष्टी वाचून झाल्या तरी मनातून जात नाहीत, मनात दडून राहतात-आणि वाटेल तेव्हा पुन्हा बाहेर येतात पुन्हा वाचून पहाव्यात वाटतात. म्हणून तर त्या पुरून उरणार या गोष्टी, नाही का?
वाचा जाणा करा संच
कविता महाजन
सगळी मुलं मैत्रेयीला नकटी-नकटी म्हणून चिडवायला लागली
आणि चिडून-रडून मैत्रेयीचं नाक रागाने लाल झालं.
तिने घरात येताच जाहीर केलं, “मला हे नाकच नको आहे!”
आई म्हणाली, “बरं. नको तर नको. कापून टाकूयात.”
मैत्रेयीला प्रश्न पडले : माणसाचं नाक असं कापून टाकता येतं का?
नाक नसलेला माणूस कसा दिसेल?
मुळात आपल्याला नाक असतंच कशासाठी?
जर नाकच नसतं, तर आजी म्हणते तसे
नाकाने कांदे सोलता आले नसते.
आजीला इतक्या म्हणी माहीत कशा असतात?
बाकीच्या प्राण्यांची-पक्ष्यांची नाकं कशी असतात?
वाचा जाणा करा संच
कविता महाजन
खूप गोष्टी सांगणारी मावशी गावाला परत गेली आणि
मग मैत्रेयीला खूप रडू येऊ लागलं.
तिला गोष्टीतला सोनेरी केसांच्या असंख्य वेण्या घातलेला
गॉगल लावणारा सिंह आठवला.
रंगीत काचांचा चष्मा घातला की सगळं जग कसं रंगीत दिसतं,
याची तिला मजा वाटत होती, तेही आठवलं.
डोळ्यांचं काम काय? डोळ्यांनी दिसतं कसं?
सगळ्यांच्या डोळ्यांचा रंग वेगवेगळा का असतो?
आंधळा मासा शिकार कशी करतो?
अनेक प्रश्न तिच्या मनात होते.
सगळं जग पाहिलं पाहिजे, असं तिला वाटत होतं.
तेवढ्यात आजी म्हणाली, “लवकर घरी ये गं.
मी तुझी डोळ्यांत तेल घालून वाटत पाहत असते!”
डोळ्यांत तर काजळ घालतात ना…!
मग या वाकप्रचाराचा अर्थ काय?
वाचा जाणा करा संच
कविता महाजन
बाबाने सांगितलं की, “आज ‘नो हॉर्न डे’ आहे.”
“तो कशासाठी असतो?” मैत्रेयीने विचारलं.
बाबाने उत्तर दिल्यावर त्या उत्तरामधून पुन्हा अनेक प्रश्न
तिच्या मनात उगवले. ध्वनिप्रदूषण म्हणजे काय?
गोंगाट आणि कल्ला म्हणजे मज्जा की त्रास?
ध्वनी मोजता कसा येतो आणि तो कशाने मोजतात?
सुमनमावशीच्या मुलीला कान तर आहेत,
पण तिला ऐकू का येत नाही?
डोळ्यांत कचरा जाऊ लागला की पापण्या पटकन बंद होतात,
तसं झाकण आपल्या कानांना का नसतं?
हत्ती इतक्या मोठ्या कानांनी काय करतो?
पक्ष्यांना कानच नसतात का?
वाचा जाणा करा संच
कविता महाजन
आजीच्या मते,
“अठरा डब्यांच्या ट्रेन इकडून तिकडे जात असतात ना,
तशा मैत्रेयीच्या मेंदूतून प्रत्येक बाबतीत
अठराशे प्रश्नांच्या ट्रेन फिरत असतात !”
मैत्रेयीचे आजचे प्रश्न होते केसांबद्दलचे !
मैत्रेयीचे केस छोटे होते, पण तिला
लांब वेणी घालायला आवडत असे.
आईचे केस तर कापलेले होते.
आजी तिच्या केसांचा आंबाडा घाले आणि
तिच्याकडे तिच्या आजीने दिलेलं
आंबाड्यावर लावायचं सोन्याचं फूलही होतं.
आजोबांचे केस गायब होऊन टक्कल पडलेलं होतं.
मैत्रेयीच्या घरी एके दिवशी बाबाची मैत्रीण सुकेशा आली.
तिचे केस पायांच्या घोट्यापर्यंत लांब होते.
तिची वेणी घालून देताना आजीला चांगलीच अद्दल घडली!
वाचा जाणा करा संच
कविता महाजन
आपल्या डोक्यात कांदेबटाटे भरलेले आहेत की
दगड भरलेले आहेत? सगळ्यांची बोलणी खाऊन
मैत्रेयीला प्रश्न पडलाय.
मैत्रेयीची आई आहे डॉक्टर.
तिच्याकडे अशा प्रश्नांची सगळी उत्तरं असतात.
मैत्रेयीच्या मते, जगात असा एकही प्रश्न नाही,
ज्याचं उत्तर आईला माहीत नाहीये.
त्यानुसार आईने सांगितलं की, ‘डोक्यात असतो तो मेंदू.’
भुताच्या सिनेमात मैत्रेयीने माणसाच्या डोक्याची कवटी
पाहिलेली होती, पण प्रत्यक्षात नाही.
‘तुला ती नंतर कधीतरी दाखवेन,’ असं आईने कबूल केलं
आणि मेंदू कुठे असतो, कसा दिसतो, कोणकोणती कामं करतो
या सगळ्याची माहिती दिली. इतकी माहिती मिळाल्यामुळे मैत्रेयीला
एकदम पाच आक्रोड खाल्ल्यावर वाटतं तसं हुशार वाटू लागलं !
वाचा जाणा करा संच
कविता महाजन
`इतकी कामं करायला मला काही दहा हात नाहीयेत.
सगळे जण चटाचटा पाय उचला आणि या माझ्या मदतीला.”
आई कधीकधी म्हणते. मग आई, बाबा, आजी, आजोबा
आणि मैत्रेयी अशा पाच जणांचे मिळून
खरोखरच दहा हात होतात आणि सगळी कामं पटापटा होतात.
पाय जास्त काम करतात की हात जास्त कामं करतात?
हातच जास्त कामं करत असणार!
हात लिहितात, चित्रं काढतात, वाद्यं वाजवतात,
स्वयंपाक करतात, घर स्वच्छ करतात, ऑपरेशन करतात,
झाडांना पाणी घालतात… बापरे… कित्ती कामं!
आणि पाय चालतात, पळतात, फुटबॉल खेळतात,
नाचतात, लाथा मारतात… म्हणजे पायही महत्त्वाचे आहेतच.
पण आई जसं दहा हात हवेत म्हणते तसं
कधी दहा पाय हवेत असं मात्र कधीच का नाही म्हणत ?
