कॉलेजच्या दिवसांत कॉलेजला दांड्या मारून आम्ही रबरी स्लीपर्स झिजेपर्यंत शहर भटकलो. गड-किल्ले फिरलो. जेवढा सिंहगड-रायगड आमच्या ओळखीचा होता; तेवढंच ताज आणि सन-अँड-सँड ओळखीचं झालं होतं.

मी शेवटच्या वर्षाला आले. कॉलेज संपणार ह्याचबरोबर पुरुषोत्तमच शेवटचं वर्ष ही जाणीव झाली. काहीही करून बाहेर पडण्याआधी ‘फर्ग्युसन’ला ‘पुरुषोत्तम करंडक’ मिळवून द्यायचाच असं ठरवलं.

विलक्षण सुंदर हसणं होतं ते. लगोलग म्हणाले, “मी गुरुनाथ धुरी, मुंबईला असतो. पण मुळचा इथलाच, वरवडे गावचा.”

तापाने फणफणलेली काकू काकांकडे निर्णयासाठी पाहत होती आणि तिचे डोळे त्या माडासाठी भरून आले होते….

ती चाळीशीत असताना तिला पहिल्यांदा पाहिलेलं. लाईनमध्ये ती एकमेव बाई होती जी इरकल साडी नेसायची.

पहिल्यांदा अचानक लॉकडाउन जाहीर झाल्यावर, ही माणसं भुकेनं उपाशी मरतील याचा अंदाज येऊन लोकांना अन्नधान्याची पाकिटे पुरविण्याचा विचार सोशल माध्यमावर टाकला; आणि मदतीचा ओघ सुरू झाला.